تحلیل صحنه های ترانه در فیلم‏ های موزیکال برمبنای روایت‏ شناسی ساختارگرا

در صحنه‏های ترانه در فیلم‏های موزیکال بعضی از اسلوب‏ها و قواعد حاکم بر صحنه‏های دیگر واژگون می‏شوند. آلتمن عقیده دارد در این صحنه‏ها قوانین واقع‏گرایانه و چارچوب علّی داستان محو می‏شود و شخصیت از بند محدودیت‏ها و مسئولیت‏های دنیای خود رها می‌شود و به‌نوعی تغییر ماهیت می‏دهد. در این پژوهش نظری، نگارندگان کوشیده‌اند نشان دهند، برخلاف نظر آلتمن، ماهیت شخصیت‏ها و قوانین دنیای داستان در صحنه‏های ترانه تغییر نمی‏کند. بدین منظور، برمبنای مفاهیم لایه‏های روایی ژنت و راوی سینمایی چتمن در حوزۀ روایت‏شناسی ساختارگرا، استدلال می‏شود که در صحنه‏های ترانه ماهیت عناصر داستانی (شخصیت، علیت، و منطق دنیای داستان) ثابت می‏ماند و، در عوض، شیوۀ روایتگری و کارکرد‏های راوی سینمایی تغییر می‏کند. این پژوهش به روش تحلیلی- توصیفی است با کاربرد منابع کتابخانه‏ای و بررسی موردی فیلم‏ها. در این پژوهش مدلی برای تحلیل جنبه‏های داستانی و غیرداستانی یک صحنۀ ترانه پیشنهاد و اجراهای موزیکال برمبنای آن‏ دسته‌بندی می‌شود. سرانجام، بررسی می‏شود که در هر دسته کدام جنبه‏های صحنۀ ترانه داستانی و کدام مربوط به راوی سینمایی و سطح گفتمان است. با الگوی تدوین‌شده می‏توان استدلال کرد که در فیلم‏های موزیکال، به اندازۀ سایر ژانرها، منطق داستانی، واقع‏گرایی، و روابط علت و معلولی برقرار و استوار است.